फाइल तस्वीर: किेरात राई यायोक्खाको २७औं स्थापना दिवसको अवसरमा बुङ्वाखा मासिक र सम्पादक पदम वालाहाङ रार्इलार्इ सम्मानित गर्दै उसपसभामुख अोनसरी घर्ती ।

‘पहिलो अङ्क निकाल्दासम्म पत्रिका निकाल्ने भनेर गोजीमा एक रुपैयाँ थिएन’, राई फेरि ११ वर्षका अघिका दिन सम्झन्छन् । ‘पहिलो अंक निकाल्ने बेलासम्ममा चन्द्र दाजुले मलाई नै सबै जिम्मा लगाईदिनुभयो । त्यसपछि हालसम्म मैले नै प्रकाशनको एकल नेतृत्व गरिरहेछु । एकल नेतृत्व नगरी नि भएको छैन । किरातीहरूको साझेदारी काम गर्ने र मिलेर व्यवस्थापन गर्ने बानी नै छैन भन्दा हुन्छ । यदि साझेदारी भएको भए बुङ्वाखा उहिले बन्द भइसक्थ्यो होला,’ 

‘बान्तावा भाषाको लागि मजस्तै पूर्णकालीन हुन अहिलेका पुस्तालाई गाह्रो छ ।’ साथै, अन्य बान्तावाजनहरूको पहलमा बुङ्वाखाजस्तै बान्तावामा अरू पत्रिकाहरू प्रकाशन भइदिए हुन्थ्यो भन्ने उनको चाहना छ । जसले गर्दा यो भाषाको श्रीवृद्धिमा सहयोग पुगोस् ।

यसरी नै अन्य समुदायले आफ्नो मातृभाषामा लेखन, प्रकाशन र सिर्जनाको काम अघि बढाए नेपालको समुचित विकासमा धेरै समय पर्खिनुपर्ने छैन ।

समयअनुसार बुङ्वाखाको स्तरोन्नतिमा लगानी गर्नै प¥यो । स्थापना हुँदा २० पेजसहित २ रङ्मा छापिने बुङ्वाखा हाल ५२ पेजसहित बहुरङमा छापिनु यसको ज्वलन्त उदाहरण हो । पहिलो कविता प्रतियोगितामा पहिलो पुरस्कारको राशी पाँचसय रुपैयाँ थियो भने एघारौंमा आइपुग्दा दस हजार रुपैयाँ पुग्नु ‘बुङ्वाखा अपग्रेड’को अर्को उदाहरण हो । 

कम बोल्ने तर काम गरेर देखाउने पदम राईको अर्को सपना छ– बान्तावा भाषा वा किराती भाषाहरूको अध्ययन गर्ने विश्वविद्यालयको स्थापना । त्यो नसके बहुभाषिक विश्वविद्यालयको स्थापना गर्ने । जुन ठाउँमा नेपालका भाषाहरूको पढाइ होस् ।